Bijna Thuis!

Lieve allemaal,

Wow. Dit is onze laatste blog! Na een slapeloze nacht vermaken wij onszelf tijdens onze 5 uur durende overstap in Rome met goede koffie en spelletjes. U leest het goed: we zijn al in Europa! Een laatste keer blikken we met jullie terug op de afgelopen weken. 

Het weekend in Zomba waar we vorige blog over vertelden was heerlijk. Van het fijne hostel, tot de berg op mountainbiken, van de waterval op de berg, tot een waterval van regen: het was weer een mooi avontuur. We zijn blij dat we niet gevallen zijn op de onverharde weg vol stenen en modder, en ook dat we niet tot het groepje toeristen behoorde dat beroofd (!) is die zaterdag, toen ze van het pad afweken. 

De stageopdrachten waar we over spraken hebben we beiden dik gehaald en de vrije avonden hebben we afgelopen weken goed besteed door film- en spelletjesavonden te organiseren, studenten in the nursing college te bezoeken en door samen te eten met fijne mensen die we in Nkhoma ontmoet hebben. We hebben onze kans gegrepen om in onze laatste weken ook nog op andere afdelingen te kijken: bijvoorbeeld bij prematuren op de neonatal ward en voor enkele dagen naar de kraamafdeling. De OPD (Out Patient Department, een soort Eerste Hulp) was soms erg leuk (veel infuusjes prikken, klinisch redeneren, zieken patiënten stabiliseren) en soms verschrikkelijk saai (4 uur lang amper een patiënt zien). De nieuwe/mooie/heftige dingen die we daarin meemaakten kunnen we jullie binnen kort gewoon in levende lijve vertellen! We waren beiden erg blij om onze laatste 1,5 week nog op de medical (interne) ward te werken: daar ligt toch echt ons hart en komen we het beste tot ons recht.

Ons laatste echte weekend brachten we door met Anna en Jaco en hier hebben we ook ontzettend van genoten. Van de 'farmers market'  (bijna als een mini festival in een bos, veel blanken) gingen we naar het Kuti Safari Park waar we een fietssafari deden. We waren even bang dat we geen dier zouden zien door het regenseizoen dat voor veel begroeiing had gezorgd. Toen we bij de receptie parkeerden stonden ons echter 15 zebra's op te wachten en kwam er zelfs een giraffe aan gegaloppeerd. Later bleek dat dit de enige giraffe van het park was, dus we hebben maar weer geluk gehad. We sloten het weekend af met autoproblemen (what else is new) en lekker zonnen/verbranden/zwemmen/kamperen bij het lake. 

Ons laatste hoogtepunt (afgezien van de vliegreis) was ons afscheidsfeestje. Met hulp van Rick&Ruby en de 3 Duitse meiden die onze 'Guesthouse Family' vormen, maar ook dankzij de 3 ladies die er werken en de kok Fredrick, lukte het om een feest te organiseren voor zo'n 40 mensen die ons hart veroverd hebben. Zowel Malawianen uit het ziekenhuis, als de vele fijne expacts, kwamen om te eten, te dansen en afscheid te nemen. Het zag er sfeervol uit dankzij de lichtjes van Rick en de kaarsen van de Duitse meiden en het eten en de cake waren precies genoeg. Tja, we kunnen deze blog vrij lang maken, maar we kunnen ook concluderen dat we ontzettend dankbaar, blij en gelukkig waren en we oprecht geen fijner afscheidsfeest hadden kunnen voorstellen. 

Als we terug kijken op de afgelopen 5 maanden, beseffen we dat we ontzettend veel geleerd hebben. Bijvoorbeeld om niet te snel te oordelen, geduld te hebben, relaties nog meer te waarderen, gastvrij te zijn, te delen van wat je hebt, te verplegen zonder woorden en met weinig middelen, te dansen op Afrikaanse beats, te vertrouwen, bij de dag te leven, minder te piekeren, dankbaar te zijn voor wat we hebben en dat zekerheid/veiligheid/controle en vrijheid soms tegenover elkaar staan. 

Ook hebben we bizar hard genoten van de contacten die we opgedaan hebben, het Afrikaanse gezang en gedans, het straatbeeld vol kleur en chaos, afgewisseld door bizar mooie natuur, reflectiemomentjes met elkaar, het leren van nieuwe dingen in het ziekenhuis (van bloed afnemen tot lichamelijk onderzoek) en in relaties met Malawianen (over hun en over onze cultuur). Er is echt zoveel meer te noemen!

Voor iedereen die door onze verhalen denkt dat we 'de droom leven' willen we ook een realistisch beeld neerzetten. Het was soms ook gewoon heel pittig, frustrerend, vermoeiend en verwarrend om te leven in een totaal andere context. Zo leken we soms te moeten kiezen tussen de relatie met een collega of (in onze ogen) goede/veilige zorg geven aan een patiënt. Ook was het lastig om gemotiveerd en hoopvol te blijven wanneer we situaties zagen die zo hopeloos waren. En we wilden zo graag gelijkwaardig contact met de Malawianen, maar kwamen er geregeld achter dat dat lastig is, aangezien we steeds als rijke/Westerling/blanke bestempeld werden. 

Ondanks dat die momenten er ook waren, zijn we ontzettend blij en dankbaar voor de afgelopen tijd. Door uitdagingen/struggles leer immers je het meest. De wereld is zo veel groter dan Nederland en 'onze' cultuur is zeker niet de enige en de beste. We leerden dat meerdere wegen naar Rome leiden (en daar zijn we nu inderdaad beland). 

Over onze reis via Rome trouwens: dat stond niet eens op de planning. Eigenlijk zouden we aankomende dinsdag via Wenen vliegen, maar we hebben onze vlucht omgeboekt. Lang verhaal kort: de rechtmatigheid van de Malawiaanse verkiezingsuitslag (Mei 2019) is de afgelopen maandag onderzocht door een groep rechters, die maandag 3 februari uitslag geven. De oppositie heeft in Mei al laten zien erg geweldig te kunnen zijn (en wegen rondom Lilongwe af te kunnen zetten) en de Malawianen zijn erg gespannen over de uitslag en de consequenties daarvan. De kans bestaat dat Malawi op zijn kop zal staan en de dag na zo'n uitspraak via Lilongwe reizen werd door lokale autoriteiten afgeraden.

Dus dat. Voor meer info: kom eens lekker op de koffie!  

ALLERLAATSTE UPDATE: We zijn buitengewoon blij en verbaasd vanwege de vele donaties voor de mosquito netten! Dankzij jullie allemaal hebben we op onze laatste dag 300 netten voor het ziekenhuis en de nabij gelegen health centers in ontvangst mogen nemen. BEDANKT!

Wij gaan boarden, dus voor een laatste keer: 

Tionana en veel liefs! 

Elise en Lisanne