Verlovingsfeest, dansen, cultuurshock 2.0

Geschreven door Lisanne

Lieve vrienden, familie en geïnteresseerden,

Het is weer twee weken geleden dat we iets van ons hebben laten horen en we kunnen eindelijk weer eens zeggen… Wat is er veel gebeurd!!

In deze terugblik moet ik wel even benoemen dat we afscheid namen van de Medical Ward. We vonden het oprecht erg jammer om daar weg te gaan, mede door de goede banden met de andere verpleegkundigen en ander personeel. We hebben afscheid genomen met 25 mango’s en zelfgebakken koekjes en een hoop groepsfoto’s.

Toch is het belangrijkste hoogtepunt van deze twee weken denk ik vorig weekend: we waren uitgenodigd om het verlovingsfeest van een verpleegkundige van de Surgical Ward mee te beleven en wat een ervaring was dit! Daud is een van de leukste verpleegkundigen in het ziekenhuis en zou in het desbetreffende weekend op zijn knieën gaan voor zijn vriendin Sarah. Dit gebeurde bij haar ouders thuis en daar vond dan ook het feest plaats: in Kasinje, een dorpje zo’n 3 uur rijden van Nkhoma vandaan.

Samen met 4 andere verpleegkundigen die we kenden gingen we vrijdagavond (in een te kleine gammele auto) op pad! We waren erg blij dat we zonder kleerscheuren, autopech en ongelukken aan zijn gekomen. De hele rit stond er Afrikaanse rapmuziek op, die zich het beste laat vergelijken met Ronnie Flex of Lil’ Kleine - nummers. Onze entree in het kleine dorpje zonder stromend water en elektriciteit, was minstens zo shocking als de autorit: 40 kinderen kwamen al op de auto afgerend en begonnen te dansen op deze muziek, zoals alleen Afrikanen dat kunnen. Toen we dwars door de geul heen bij het huisje aankwamen, stond er een cirkel van 6 man diep rond de auto. Het voelde alsof we wereldberoemd waren en het was duidelijk dat een auto daar niet vaak gezien wordt en als enorme rijkdom gerekend wordt. Vanaf alle kanten probeerde kinderen ons al aan te raken en hoorde we “Mazungu, mazungu (blanke, blanke)!! Helloooo!”.

We werden naar het huisje geleid, waar Sarah’s familie op de grond zat, terwijl wij aan tafel moesten eten. We kregen een lokaal drankje aangeboden (dat eruit zag alsof het 7x gebruikt afwaswater was) waar we beleefd 2 bescheiden nipjes uit namen. Nsima (de welbekende rijstpap) werd met witte bonen opgediend. We verbaasden ons over de grote hoeveelheid vliegende mieren die hier te vinden waren. Het regenseizoen begint net een beetje te komen en deze mieren vormden een ware plaag. Fun fact: je kunt ze gewoon eten! Terwijl wij onze Nsima mier-vrij probeerden te houden, demonstreerde een van de verpleegkundigen hoe je ze uit de lucht kon vangen en levend en spartelend kon verorberen.

Tot onze blijdschap kwam onverwachts een bekende van de Medical Ward langs: Shamim. Ze voelde als een goede vriendin in het midden van zoveel onbekenden. De avond vervolgde zich met twee activiteiten: massaal mieren vangen en in een zeil met een laagje water gooien, zodat ze niet weg konden vliegen en… dansen! Waar de auto geparkeerd stond werd er gedanst op de “muziek” uit de boxen en in het licht van de koplampen. Bij het huis van Sarah’s familie stonden gigantische boxen en een lampje op generatorstroom. Dansen doen ze de hele nacht voor de verloving. Wij werden echter overal waar we stonden belaagd door alle dorpelingen die we als een sterke magneet aan leken te trekken. We waren om 22:30 uitgeput en toe aan rust. Die kregen we niet echt: we sliepen met Shamim op een rieten matje op de grond, zonder muskietennet en mét de muziek nog de hele nacht op de achtergrond. De mieren liepen letterlijk over ons heen en we waren maar wat blij toen het om 4:45 licht was en we uit “bed” konden.

Zaterdagochtend gebeurde er niet zo veel. We hebben we het leven in een Malawiaans dorpje ontdekt: toiletteren doe je in een diep gat in de grond (gelukkig hadden we wc papier mee) en wassen doe je met je handen uit een teiltje water. Een hoop vrouwen hielpen de familie met het voorbereiden van een grote lunch, die uit rijst of Nsima bestond, met zelfs een beetje kip! Koken gebeurt in de achtertuin op een houtvuurtje. Niet veel mensen spraken Engels. De tijd kroop voorbij.

In de middag was het tijd voor het feest, dat zich op een open plek in het dorp afspeelde. Zo’n 300 mensen waren gekomen. Het vijf uur durende feest kwam hierop neer: een man met een microfoon somde redenen op waarom je geld moest komen geven (om de ouders te bedanken voor de opvoeding, om Daud te verwelkomen, om Sarah te verwelkomen etc.) en vervolgens liepen mensen al dansend dit grote vierkant binnen om daar bijzonder overdreven honderden briefjes demonstratief de lucht in te gooien.

Gelukkig konden we bij onze verpleegkunde vrienden afkijken hoeveel geld je per keer moest geven (bijvoorbeeld 25 briefjes van 50 Kwacha, wat dus ongeveer 1,50 euro is). Iedereen ziet dus hoeveel je geeft, we waren de enige blanken en zodra wij begonnen met dansen begon iedereen te joelen. We voelde ons erg bekeken: soms stonden er gewoon 11 kinderen om ons heen, te staren alsof ze vuur zagen branden. Later concludeerden we dat dit voor ons waarschijnlijk de indrukwekkendste en intensiefste 24 uur tot nu toe waren in Malawi. We genoten wel erg van het dansgroepje dat aanwezig was, de vele mooie mensen en gewoon het feit dat dit heel uniek en bijzonder was: waar maak je dit mee, in het midden van de locals?

Zaterdagavond lag er in het Guesthouse een ander avontuur op ons te wachten: EEN SLANG! Elise liep door het donker naar onze kamer om te gaan slapen, toen ze iets vreemds zag bewegen op de vloer in de woonkamer (op 3 meter afstand). Niet zo plezant. We hebben samen met Rick de slang naar buiten weten te jagen en de Guard heeft hem vervolgens doodgetrapt. Slangen zijn vrij schuw, behalve als ze zich bedreigd voelen, dus we waren blij dat het zo afliep.

Vorige week maandag zijn we begonnen op de kinderafdeling. Sommige kinderen lachen lief en vinden onze huidskleur interessant, anderen beginnen spontaan te huilen. Het was opnieuw wennen en het is een stuk minder georganiseerd dan de Medical Ward, dus dat viel een beetje tegen. Gelukkig hebben we ondertussen onze draai wat meer gevonden.

Het was een intense week na een intens weekend: het een en ander viel voor wat ons geduld en vertrouwen echt op de proef stelde. Soms lijkt alles een beetje tegelijk te komen en volgt de ene gebeurtenis de andere op. Gelukkig kunnen we zeggen dat deze week een stuk beter is. Ook hebben we ondertussen ons visum verlengt! Dit was niet zo makkelijk, omdat we een specifiek formulier niet hadden, dus we hebben 4 uur op het immigratie kantoor doorgebracht en heel wat afgebeld, maar het is gelukt! Ook konden we de week gelukkig afsluiten met een bijzondere pakjesavond: wWe hebben alle expacts in Nkhoma uitgenodigd om hun schoen te zetten en vervolgens voor 12 mensen een gedichtje geschreven. Met onze huisgenoten hebben we ’s avonds de (soms Engelse) gedichten gelezen, pepernoten gegeten en sinterklaasliedjes gezongen. Zo leuk om deze traditie internationaal te vieren!

Na een weekend vol rust zijn we weer lekker met goede moed aan een nieuwe week begonnen. Hopelijk geldt hetzelfde voor u/jou! Geniet ervan en tot spreeks!