Welcome Risanne and Erise

Geschreven door Elise

Afgelopen maandag was onze eerste dag in het ziekenhuis! In veel te grote van marktplaats geplukte verpleegsterskleding liepen we vol goede moed naar het ziekenhuis. Onze witte verpleegkunde broeken zijn perongeluk hoogwaterbroeken (bedankt marktplaats), waardoor we dubbel opvallen: blanke huid én een driekwartbroek. We hebben daarom maar tegen de verpleegkundigen gezegd dat we dit expres hebben gedaan, want als straks het regenseizoen begint blijven onze broeken wel wit en schoon.

Om 7:00 ’s ochtends begonnen we met het gezamelijke morning report. Samen met ongeveer 100 andere verpleegkundigen en artsen zaten we in een veel te klein klaslokaaltje braaf te luisteren naar wat de nachtdienst te vertellen had. Dat we het niet konden verstaan was volgensmij niet alleen ons probleem, want de helft van de mensen zat rustig op zijn telefoon of een poppetje te tekenen in hun aantekeningenboekje. Na het morningreport werden we speciaal welkom geheten door de hoofdverpleegkundige Paul ‘Welcome Erise and Risanne’.  De Malawianen spreken dus blijkbaar de L uit als een R en andersom. Een beetje China 2.0. Soms levert dat voor ons hilarische misverstanden op zoals in de kerk de dominee zegt: ‘let’s play’ in plaats van ‘let’s pray’.

Na het morning report gaf Paul ons een rondleiding door het ziekenhuis, mega indrukwekkend. Er zijn hier 6 afdelingen: medical ward (interne), surgical ward (chirurgie), OPD (Eerste hulp), Pediatric ward (kinderafdeling), neonatal ward (voor te vroeg geboren baby’s) en de maternity ward (gynaecologie). Wat we van alle afdelingen in een uurtje hebben gezien, dat waren indrukken die ons nog wel even bij zouden blijven. Hier de korte samenvatting: uitgemergelde kindjes die uitgedroogd op de eerste hulp liggen, peuters met brandwonden over hun hele lijf doordat ze in het vuur zijn gevallen, 8 vrouwen die met een klein gordijntje ertussen allemaal naast elkaar aan het bevallen zijn, een kamer vol te vroeg geboren kindjes die naast elkaar in bakjes liggen te vechten voor hun leven en gillende patiënten van wie traumawonden zonder al te veel pijnstilling grof worden gereinigd. Even slikken en weer doorgaan.

Omdat we graag alle afdelingen willen zien hebben we met Paul afgesproken dat we een maand op elke afdeling gaan stagelopen en een paar dagen op de maternity- en neonatal ward. Voor de eerste maand hebben we gekozen voor de surgical ward. Zo kunnen onze magen alvast wennen aan alle bloederige en enorme wonden en onze hoofden wennen aan het werken volgens de Malawiaanse standaard. Toen we aankwamen op de surgical ward merkten we al gauw dat zo’n beetje ALLES anders is hier: de verpleegkundigen hebben niet of nauwelijks contact met de patiënten, niemand heeft eigen patiënten (iedereen doet overal en nergens wat, het is voor ons niet duidelijk wat voor systeem ze gebruiken), patiënten worden niet gewassen door ons, want dat doet de familie en de verpleegkundigen doen letterlijk de helft van de tijd niks. Sommigen zitten vanaf half 11 al op een stoel te wachten tot de lunchpauze begint en er ligt altijd wel iemand met zijn hoofd op tafel te slapen. Een beetje peper in de Malawiaanse bips zou wat ons betreft een goede verpleegkundige interventie zijn. Maarja, wij zijn hier nog maar een week en wij begrijpen de cultuur en hun manier van zorg geven vast ook nog niet helemaal. 

Erg leuk is trouwens dat er veel vrouwen rechtstreeks van de operatiekamer komen die een keizersnede hebben gehad. Als wij ze dan ophalen van de recoveryroom ligt er een klein bundeltje naast de vrouw. Eerst hadden wij niet door dat dat een baby was, totdat het bundeltje geluid maakte. Wij smolten ter plekke weg van de überschattigheid en de Malawianen lachten ons daar wel een beetje om uit, omdat er natuurlijk zoveel baby’s geboren worden daar dat een nieuwe baby niet zo bijzonder meer is. Maar als wij er even doorheen zitten hoeven we maar even naar een van de pasgeboren baby’s te kijken en onze batterij is weer helemaal opgeladen.

Vrijdag moesten we naar de hoofdstad om ons in te schrijven bij de Nursing Council. Een grondige ondervraging later over al onze cijfers, bevoegd en bekwaamheden zijn we glansrijk geslaagd voor dit mondelinge examen en kregen we ons papiertje. Nu kunnen we 'legaal' onze stage lopen in Malawi. 

Dit weekend hebben we heerlijke koekjes gebakken, want er was eindelijk weer even stroom, en hebben we ’s avonds spelletjes gespeeld met alle internationale studenten hier. Morgen begint er weer een nieuwe week op de surgical ward en wij zijn er helemaal klaar voor!

Tionana (tot snel!)

Lisanne en Elise