Proppen in een minibusje

Geschreven door Elise

Lieve mensen in het verre, verre Nederland. Het is nu alweer 2 weken geleden dat we de laatste blog hebben geschreven dus het wordt hoog tijd voor een update! Wij lopen hier inmiddels een uurtje voor doordat de wintertijd bij jullie is ingegaan, dus als wij over een paar maanden weer naar Nederland gaan krijgen wij zowaar een mini-jetleg. Wij zijn deze week tot de conclusie gekomen dat we gewend zijn aan het leven hier, dus alles wat we hier meemaken voelt normaler. Ook hebben we in de afgelopen tijd al zoveel leuke nieuwe vrienden mogen maken en voelen we ons mega thuis in het guesthouse. Conclusie van deze conclusie: het gaat heel goed met ons 😊. Volgende week komen de vriend van Elise (Jeroen) en de ouders van Lisanne een week naar Malawi. En daar hebben wij natuurlijk erg veel zin in hebben! Dus nog een laatste week op de medical ward en dan een weekje vakantie! Partyparty woopwoop!

We hebben de afgelopen twee weken weer gebivakkeerd op de medical ward en we hebben ondanks de taalbarrière lekker zelfstandig kunnen werken. Lisanne en ik hebben namelijk allebei een eigen zaal gekozen om de hele week voor te zorgen. Op één zaal liggen maximaal 8 patiënten, dus een mooie uitdaging! Lisanne is op de mannenafdeling druk bezig geweest met een nieuwe diabetespatiënt uitleggen hoe hij insuline bij zichzelf moet spuiten, orders uitvoeren, katheters zetten, bloedbuisjes afnemen, infuusjes prikken en bloeddonoren zoeken voor patiënten met een laag hB (Lisanne heeft echt een heel goed promotiepraatje als ze mensen probeert over te halen bloed te doneren voor haar patiënten). En naast al dit verpleegkundige werk zijn we allebei ook elke dag druk bezig met kwijtgeraakte patiëntendossiers zoeken (want die raken echt ontzettend vaak kwijt).

Ik ben op de vrouwenafdeling ook druk bezig geweest met de patiëntenzorg. Sommige patiënten op mijn zaal hadden een enorm afgebrokkelde droge huid doordat ze uitgedroogd zijn. Daardoor lopen ze een groter risico op het krijgen van wonden. En die wonden willen we natuurlijk niet, dus omdat hier niks hier te gek is ben ik snel even naar ons guesthouse gelopen om wat van onze bodylotion te pakken. Dus ik heb een hele middag allemaal oude uitgedroogde vrouwtjes ingesmeerd en wat waren ze er blij mee! Het regende duimpjes en ‘zikomo, zikomo’, wat bedankt betekent. En zo leer ik ook maar weer, kleine dingen kunnen soms ook al een verschil maken!  

Op mijn zaal lag een meisje die toevallig ook Elise heette en 23 was. Met handen en voeten en mijn gebrekkige Chichewa maakten we grapjes naar elkaar dat we een tweeling waren. En als ik dan op de zaal kwam dan riep ze ‘Elise, family!’. Elise was binnengekomen met hartklachten en eind deze week kreeg ze, super verdrietig, de diagnose dat ze binnenkort ging overlijden. Haar hartkleppen waren niet goed waardoor haar hart veel te groot werd. In Nederland kan je hieraan geopereerd worden, maar hier in Malawi zijn daar geen mogelijkheden voor. Ik besef me nog eens extra goed dat het leven zo oneerlijk kan zijn en dat we het in Nederland zo goed hebben. Het liefst zou ik nu een vliegticket voor haar kopen naar Nederland, zodat ze daar de operatie kan krijgen en het gewoon gaat overleven. En eigenlijk vraag ik me nog steeds af waarom ik dat niet heb gedaan.

Naast dat we lekker op de afdeling aan het werk zijn doen we natuurlijk nog meer leuke dingen! Zo aten we onszelf vol met (appel)taart toen onze Duitse vriendin Tanja jarig was, hebben we een filmavondje gehad met alle internationalen hier, we hebben lekker gesquasht (met 35 graden, dus vooral veel gezweet 😉) en we zijn afgelopen zaterdag naar een pottenbakkerij en theetuin in Dedza geweest met een minibusje. En die minibusjes zijn ook weer een ervaring op zich! Een minibusje lijkt een beetje op een bestelbusje, maar dan ontzettend gammel met ongeveer 20 mensen erin gepropt. Super gezellig natuurlijk en mega knus: als je het nog niet warm had dan krijg je het wel. Nou, toen we eindelijk in het minibusje gepropt waren maakte de bus na 2 minuten alweer een tussenstop om even een geit in de achterbak te doen. Dat vinden wij niet raar, dat vinden wij alleen heeel bijzonder. Een overstap naar een ander minibusje, een ritje in de tuktuk en een huwelijksaanzoek later waren wij eindelijk aangekomen bij de pottenbakkerij. Wat ontzettend leuk was dat! Je kon de pottenbakkers live de potten zien beschilderen en ze hadden alles: borden, bekers, asbakken in de vorm van een plaggenhut tot en met enorme bloempotten. Daar willen wij natuurlijk wel voor betalen, dus wij zijn een paar bloemenvaasjes en een peper- en zoutvaatje rijker!

Hopelijk gaat alles goed in Nederland! We genieten nog steeds van alle lieve appjes, berichtjes, mailtjes en foto’s uit ons koude kikkerlandje. En ook al reageren we soms (veel) te laat op deze lieve berichtjes: ze worden mega erg gewaardeerd en ze helpen ons vaak door moeilijke momenten heen. En Jeroen en de ouders van Lisanne, we zien jullie volgende week!!