Gratis Chichewa-lessen en Afrikaanse dansjes

Geschreven door Elise

Maswera bwanji! Een nieuwe blog, vers van de pers. We zijn hier nu al bijna een maand! Zoals we zelf zeggen: de tijd vliegt als we terug kijken op de afgelopen weken. Aankomende week wordt alweer onze laatste week op de surgical ward en volgende week gaan we fris en fruitig voor 5 weken naar de medical ward. En daar hebben wij heel veel zin in!

De afgelopen week begon zoals altijd weer met het morning report in het ziekenhuis. Hier werd de zorgverlening rond het ontzettend bizarre ongeluk van vorige week geëvalueerd (Een minibusje vol met schoolkinderen uit Nkhoma is vorige week frontaal op een vrachtwagen geknald). De arts vertelde dat er in totaal nu 12 van de 17 mensen die bij het ongeluk betrokken waren, zijn overleden. Zo ongelofelijk bizar en verdrietig. Daarvan zijn er 7 overleden in ons ziekenhuis. De arts vertelde wat er allemaal goed en fout ging bij deze zorgverlening. Bij de dingen de dingen die fout gingen moesten we weer even slikken, want opeens was de armoede en het gebrek aan middelen hier in het ziekenhuis weer zichtbaar. De arts vertelde dat het enige hechtingsapparaat van het ziekenhuis niet werkte, waardoor alle wonden van de kinderen niet gehecht konden worden. En naar wat we gehoord hebben van anderen was het echt een enorm bloedbad. Ook hadden ze maar één zuurstofapparaat, en aan wie geef je die dan als er 7 kindjes allemaal tussen dood en leven in hangen? Daarnaast hadden ze niet de juiste medicijnen, materialen, plek (één patiëntje lag in de tandartsstoel en een paar zelfs op de grond) en de enige chirurg die ze hadden was naar Lilongwe dus er kon ook niet geopereerd worden. Ik besef me nu weer eens zoo ontzettend hoe gezegend we in Nederland zijn met de zorg en alles erop en eraan. En de wetenschap dat deze kindjes het in Nederland misschien wel hadden overleefd maakt het zo oneerlijk en frustrerend.

De rest van de week hebben we weer op de surgical ward rondgehuppeld, glimlachjes uitgedeeld aan alle patiënten als er weer eens niets te doen was en weer gratis Chichewa-lessen gekregen van zo ongeveer iedereen hier. En als ze horen dat we hier voor 5 maanden zijn dan verzekeren ze ons ervan dat we aan het einde van ons verblijf vloeiend Chichewa kunnen, omdat Chichewa écht de makkelijkste taal op aarde is. En wij maar knikken en lachen en tegelijkertijd hopen dat we deze mensen aan het eind van ons verblijf tegen komen, want wij gaan deze taal nooit vloeiend kunnen spreken. Chichewa is namelijk echt niet makkelijk. Vooral alle medeklinkers die je achter elkaar moet uitspreken. Als iemand ons kan vertellen hoe we ‘Ndasangalala’ of ‘Chinkhoswe’met een Malawiaans accent uit moeten spreken, dan houden we ons aanbevolen.

De held van de week is deze week Lisanne! Zij had een 18-jarige patiënte die een keizersnede had gehad en veel bloed was verloren en waarschijnlijk ook nog TBC heeft. Deze vrouw had dringend bloed nodig, maar er was geen familielid die de juiste bloedgroep had en haar man wilde zijn bloed niet doneren. Toevallig had zij dezelfde bloedgroep als Lisanne en die twijfelde geen moment en heeft gelijk aangegeven haar bloed te willen doneren. Lisanne en de vrouw maken het beide goed 😉

Elke week vult zich vanzelf weer met leuke activiteiten, spelletjes, eetafspraken en feestjes en zo ook weer deze week. Maandag hebben we met twee andere Nederlanders hier gesquasht (jawel, er is hier een heuse squashbaan!). Erg leuk om weer eens iets anders te doen en zeker weer voor herhaling vatbaar want zaterdag hebben we stiekem alweer gesquasht. Ook hebben we afgelopen weekend ons eerste afscheidsfeestje gehad, want helaas gaat onze huisgenoot Ola weer terug naar Noorwegen. Ola had een super lekkere Malawiaanse maaltijd geregeld die we met een groep van ongeveer 20 mensen in no time op hadden. Na het eten begonnen de Malawianen spontaan te dansen en wij konden het natuurlijk niet laten om te vragen of ze ons Malawiaanse dansjes konden leren. Onze heupen en billen zijn weer helemaal losgeschud en we hebben zelfs een klein beetje spierpijn van het dansen. Wij hebben de Malawianen natuurlijk ook een Nederlands dansje proberen te leren, dus we hebben het dansje van cowboys & indianen voor hun gedanst. Daar waren ze erg enthousiast over, dus wie weet wordt dit wel een hype hier.

 Oja, ik ben het eigenlijk alweer vergeten maar de stroom was deze week echt voor de helft van de week uitgevallen (en nu is de stroom ook net weer uitgevallen…). En voor het pompen van het water hebben ze hier elektriciteit nodig dus water was er voor de helft van deze week ook niet. Dat vroeg weer om ’s avonds kaarsjes en snel alle elektrische apparaten opladen als er wel even stroom was en enorme stapels afwas in de keuken doordat we niet kunnen afwassen (voelde ook weer even alsof we in onze studentenhuizen wonen 😉). Soms moeten we wel even lachen om Nederland, dat een stroomstoring of waterstoring in een groot gebied op het NOS-journaal komt terwijl het hier nu ongeveer elke week wel een paar keer gebeurd.

Dit weekend zijn er drie ook 3 nieuwe co-assistenten uit Nederland gekomen: Wouter, Sharisa en Eline. Helaas hebben ze geen kaas, kroketten of stroopwafels voor ons meegenomen vanuit Nederland, maar desalniettemin zijn ze natuurlijk van harte welkom. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Sharisa en Eline blijven hier 6 weken en Wouter voor 3 maanden. Dus voorlopig zit ons guesthouse helemaal vol!

Mokale ditziku labwino (Fijne dag!)

Lisanne en Elise